امروز بیشتر ایرانی ها دموکراسی را حکومتی می دانند که برای همه چیز رفراندوم یا رای گیری برگزار کند. مثلا زیاد می شنویم که نوع حکومت ایران پس از سرنگونی جمهوری اسلامی باید توسط یک رفراندوم تعیین شود و بهترین گزینه این است که حکومت با نظر اکثریت تعیین شود.حال سوال اینجاست که اگر گروه کوچکی از مردم کاملا مخالف با آن حکومت باشند و به هیچ وجه حاضر نشوند حکومت انتخاب شده را به رسمیت بشناسند، چه خواهد شد؟ آیا باید از کشور اخراج شوند؟ اگر دست به مبارزه بر ضد آن حکومت بزنند چه؟ و سوال دیگر این است که نوع کلی حکومت مهم تر است یا جزییات حکومت؟
به عنوان یک نمونه ساده تر، زبان رسمی کشور را در نظر بگیرید. برای مثال در مورد انتخاب زبان رسمی کشور به احتمال زیاد زبان فارسی انتخاب می شود. اما همین زبان گویش ها و لهجه های مختلف دارد و در کشور زبان های دیگری نیز رایج هستند. پس اینکه زبان فارسی به عنوان زبان رسمی کشور انتخاب شود به نظر اکثریت مردم نزدیکتر است. ولی عده زیادی با آن مخالف خواهند بود و ترجیح می دهند زبانی که به آن صحبت می کنند به فرزندانشان تدریس شود. البته می توان قانون را بگونه ای اصلاح نمود که فارسی زبان رسمی کشور باشد اما مدارس و دانشگاه ها اختیار داشته باشند که هر زبانی یا لهجه یا گویش را به عنوان زبان بومی منطقه تدریس کنند. این قانون مخالف کمتری در میان مردم خواهد داشت.
برای یک نمونه دیگر مساله آب زاینده رود را در نظر بگیرید. اگر بخواهیم یک شهر را به عنوان مدیر آب زاینده رود انتخاب کنیم بدون شک این شهر اصفهان خواهد بود چرا که جمعیت بیشتری دارد ولی مردم شهرکرد، یزد و کرمان و غیره با این انتخاب مخالف خواهند بود و انتخاب مناسب تر یک گروه از نمایندگان شهرهای مختلف با وزن رای متفاوت است.
خلاصه اینکه من فکر می کنم دموکراسی به این معنی نیست که نظر اکثریت جامعه
اجرا شود. بلکه دموکراسی یعنی قانونی در کشور اجرا می شود بر ضد هیچ
گروهی از مردم کشور نباشد و کمترین مخالف را داشته باشد. این بود انشا من در مورد دموکراسی!
کرمکی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر بدهید